Dat ging op zich prima, ware het niet dat er een hele drukke en speelse Flatcoated Retriever het veld opkwam die letterlijk naar Cooper loerde en kwam aansluipen. Het zekere voor het onzekere nemend heb ik Cooper opgetild en m'n rug steeds naar de springende hond gedraaid. Volgens de eigenaar wilde hij alleen maar spelen en zat er geen kwaad in maar dat zeggen de meeste eigenaren! Uiteindelijk Cooper op de grond gezet toen hij zich veilig genoeg voelde en waar we bang voor waren, gebeurde meteen. De retriever nam een snoekduik en dook bovenop Cooper die zich te pletter schrok. Meteen janken en steun zoeken bij ons. Niet zo'n heel fijne ervaring dus. Om het goed af te sluiten zijn we gebleven, hebben we hem opgepakt en getroost en vervolgens met een andere hond laten kennismaken. Dit was een al wat oudere Labrador die veel rustiger was. Uiteindelijk ging hij gelukkig weer spelen en verlieten we met een vrolijke hond het speelveldje.
Daarna zijn we meteen doorgereden naar het restaurant. Toen we binnenkwamen zaten er vrienden van ons ook te eten. Of eigenlijk waren ze net klaar. Die kwamen dus gezellig nog even een drankje drinken bij ons aan tafel. Zij hebben zelf een Labrador gehad die een aantal jaren geleden is overleden. Ze waren dus helemaal verliefd op Cooper en hij werd dan ook uitgebreid geknuffeld. Op een gegeven moment hebben we Cooper aan de tafel vast op de grond gezet zodat hij lekker kon gaan liggen. Dat deed hij ook heel braaf. We dachten dat we hem veilig hadden weggelegd achter één van onze stoelen. Helaas was dit een doorgang voor het personeel voor het pakken van menukaarten, servetten, bestek, etc. Het ging dus al heel snel goed fout... De serveerster had niet gezien dat Cooper op de grond lag en stapte, uiteraard niet expres, bovenop z'n poot. Cooper gilde het echt uit van de pijn en hield niet op. Toen ik hem op schoot nam, voelde ik meteen dat het fout zat. Z'n linker voorpoot stond vreemd en voor m'n gevoel was z'n schouder uit de kom. Gelukkig, na nog geen halve minuut, schoot de schouder vanzelf weer in de juiste stand. De pijn was meteen weg, hij stopte ook meteen met janken en toen we hem op de grond zetten, liep hij normaal.
We hebben meteen de dienstdoende DA gebeld. We hoefden niet langs te komen en zijn advies was om hem de komende twee weken rustig te houden en alleen aan de lijn uit te laten. Niet spelen, niet naar het bos... rust! Cooper was zelf overigens niet echt onder de indruk en hing na tien minuten alweer letterlijk in de gordijnen en liet zich de aandacht van de mensen in het restaurant lekker aanleunen. Uiteindelijk is hij dan toch, op een veilige plek, in slaap gevallen!
Voor de zekerheid ben ik vandaag toch maar even naar onze eigen DA gegaan. Hij heeft z'n pootje helemaal nagekeken, letterlijk van teen tot schouder en kwam tot de conclusie dat mijn gevoel klopte. Z'n schouder is inderdaad uit de kom geweest en daardoor is nu de mediale band in de schouder wat opgerekt en ook wat gezwollen. Hij heeft er eigenlijk geen last van en dat komt omdat ze de schouder, als ze normaal lopen, haast niet gebruiken en dus ook niet belasten. Dat is dus een geluk. Ook zijn advies was rust, aan de lijn uitlaten, hem niet uitdagen te spelen op gladde vloeren en hem verder goed in de gaten houden. Als we zorgen dat hij genoeg rust krijgt en het niet nog een keer gebeurt, houdt hij er niets aan over. We mogen van geluk spreken dat het niet z'n elleboog was en dat degene die erop is gaan staan, niet heel zwaar was. Toch nog een klein beschermengeltje denken we dan maar! Dat was wel een enorme opluchting zeg! We zijn ons rot geschrokken! En we hebben een hele serieuze les geleerd. Voortaan gaat Cooper onder de tafel waar niemand op hem kan gaan staan...
Richard is met Cooper wel een heel leuk kunstje aan het oefenen! Ik heb geprobeerd dit op de film te zetten... kijk en geniet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten